Πολιτισμός

ΤΕΧΝΗ

Η ιταλική τέχνη που άνθησε στη χερσόνησο την Εποχή του Σιδήρου, προσφέρει ένα ποικίλο και πολύπλοκο πανόραμα, στο οποίο βρίσκονται συγκεντρωμένα κοινά χαρακτηριστικά και διαφοροποιημένες τοπικές εκδηλώσεις. Ανάμεσα στον 3ο και τον 2ο αι. π.Χ. η διάδοση του ελληνιστικού πολιτισμού οδηγεί στο σχηματισμό μιας αληθινής ιταλικής koine, που συμβάλλει αργότερα μαζί με τις ετρουσκικές και ελληνικές συνθέσεις στη δημιουργία μιας ρωμαϊκής τέχνης. Κατά το Μεσαίωνα επικρατεί παντού μια συνειδητή επιστροφή στις φόρμες της αρχαιότητας, κυρίως στη νότιο Ιταλία, όπου ξεχωρίζει η μορφή του Νικόλα Πιζάνο. Η επίδραση της βυζαντινής τέχνης εμφανίζεται έντονα όχι μόνο στους ψηφιδωτούς κύκλους του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, αλλά και στη μινιατούρα και την τυπική και εικονογραφική σύνταξη της ζωγραφικής. Στις αρχές 14ου αι. η ιδιοφυία του Τζιότο ανοίγει την πόρτα σ' έναν καινούριο Ουμανισμό, που θα καθορίσει την πορεία της ζωγραφικής ολόκληρου του αιώνα. Η μεγάλη αρχιτεκτονική του 16ου αι. ανοίγει με τον Μπραμάντε και συνεχίζει με τον Μικελάντζελο. Η ζωγραφική αυτού του αιώνα, στη Φλωρεντία αλλά και σε ολόκληρη την Ιταλία, κυριαρχείται από το ύφος του Λεονάρδου Ντα Βίντσι, του Μιχαήλ Άγγελου και του Ραφαήλ, ενώ στη Βενετία ο τονισμός του Τζιορτζόνε εγκαινιάζει μια καινούρια ζωγραφική άποψη, που αναπτύχθηκε από τον Τιτσιάνο, τον Βερονέζε, τον Τιντορέτο. Μετά την Αναγέννηση ωριμάζει στη Ρώμη το πολύπλοκο φαινόμενο του Μπαρόκ που έχει ως κύριους εκπροσώπους τον γλύπτη Μπερνίνι και τους ζωγράφους Καράτσι και Καραβάτζιο. Το 19ο αι. αποκτά σπουδαιότητα το νεοκλασικό κίνημα και αργότερα το φουτουριστικό, στου οποίου τις καινοτομικές τάσεις αντιτάχθηκε η φασιστική αρχιτεκτονική. Μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο οι προσανατολισμοί της ιταλικής ζωγραφικής είναι διάφοροι και πολύπλοκοι. Ξεχωρίζουν οι καλλιτέχνες Μπιρόλι, Παολίνι, Τζανούσο.